Week 2

Maandag 7 augustus

De social met “old and new hires” is het hoogtepunt van de dag.
Een uur rijden naar downtown Shanghai bij een countryclub-achtig gebouw, maar dan midden in downtown Shanghai, om een paar uur kennis te maken in informele sfeer.
Bij binnenkomst krijgen we een comsumptiebon. De sauvignon blanc wordt mooi gekoeld in nette glazen aangeboden. De kwaliteit van de wijn is vervolgens schrikken. Niet van hetzelfde niveau als de uitstraling van het gebouw en de entourage.
Her en der handen geschut. Voor de mensen die elkaar al langer kennen, is het een mooie gelegenheid bij te praten. Voor ons als “newbies” voelt het wat gekunsteld aan. De Toronto Blue Jays cap, die ik van mijn meisje gekregen heb, is een startpunt voor sommigen om het gesprek met mij aan te knopen. Vervolgens gaat het over rugby. Grote gesprekken over hoe ik betrokken kan raken als coach. Woorden als “excellent”, “wonderful” en “defenitely” doen veel beloven. Ik hecht er maar niet teveel waarde aan. Wel mooi, als het zou gebeuren. De school heeft kennelijk een programma lopen met andere scholen in China. Misschien zingt mijn passie toch rond en maakt het wat los bij de betrokkenen op SAS. Twee schoolcoaches hebben de school recent verlaten.
We hebben honger en bestellen wat te eten in de drukte. Het eten is duur en rondom smakeloos. Jammer is dat. Als we later een geanimeerd gesprek hebben met Philip, een Canadees die getrouwd is met een vrouw van Nederlandse afkomst, drinken we een lang glas Heineken. Dat smaakt naar wat wat je ervan mag verwachten. Philip lijkt een geschikte vent.
De eerste mogelijkheid om met de bus weer naar huis te gaan, pakken we aan. Het is genoeg. De eerste informele kennismaking hebben we gehad.

—–

Dinsdag 8 augustus

Opstaan, ontbijten, mijn meisje naar haar school. Ik werk aan dit dagboek en de bijbehorende website. Daarna doe ik boodschappen.
Als ik terugben, krijg ik een WeChat van de TV-installateur of hij het abonnement kan installeren. Dat kan nog net voordat ik om 13.30 klaar moet staan aan de poort van de school. We moeten naar het hoofdbureau voor de verblijfsvergunning. De installatie en bijbehorende uitleg van het systeem sturen minder dan een kwartier. Ik sta na een snelle douche rond 13.25 uur klaar bij de poort.
Sunita komt even later naar buiten en nog een collega. Het is de bedoeling dat we met de taxi richting downtown gaan. De taxi komt binnen de poort ons oppikken. De portier laat me niet binnen, omdat ik geen pas heb. Wat volgt , is een beetje hilarisch. Het gaat allemaal vriendelijk en de portier is wat onzeker.Er wordt gebeld en met een vertaalapp gecommuniceerd. Uiteindelijk bemmiddelt iemand van school, waardoor ik toch mag instappen en we rijden de poort uit, waar ik zojuist ben doorgekomen. Grappig voorval.

Verblijfsvergunning

We rijden plusminus een uur voor we bij het bureau zijn. Zie het gebouw op de afbeelding boven dit bericht. Binnen worden onze tassen gecheckt, lopen we door een metaaldetector en gaan een hoge roltrap op, waar we worden opgevangen door iemand van SAS. Daar moeten we tekenen en vervolgens krijgen we een nummer voor verdere behandeling.
Gezinnen met kinderen zitten te wachten. Twee jongetjes rennen onbevangen rond. Ruim 20 mensen gaan ons voor, maar het gaat snel en efficiënt, zoals meestal hier is mijn ervaring inmiddels.
Een half uur later stappen we gedrieën het gebouw uit met de belofte, dat we een verblijfsstempel in ons paspoort gaan krijgen. Die van mij komt vrijdag terug. Mijn meisje wacht nog een procedure voor een werkvergunning. Wanneer dat rond is, laat zich afhangen van een werkverklaring uit Nederland.
Voor mij betekent het, dat ik vanaf vrijdag weer kan gaan en staan, voor eventuele noodgevallen naar Nederland kan en weer terug naar China zonder het hele proces weer te moeten doorlopen.
De vrouwelijke taxichauffeur rijdt bijzonder soepel en veilig. Ze is heel voorkomend, zet de airco voor ons op aangenaam koel en tijdens de rit tekt ze voor mij het zonnenscherm omlaag, om mijn ogen te beschermen.
De collega van mijn meisje praat Chinees met haar. Het gaat allemaal heel gemoedelijk en met een lach.
Even later staan we stil bij een stoplicht onder een groot viaduct, waar een man op een tankwater planten water geeft met een grote spuit. Auto’s worden lachend schoongespoten, sommigen rijden met opzet naar de spuit. Iedereen heeft er lol in, ook onze chauffeuse, die het voorbeeld volgt.
We worden netjes voor onze compound afgeleverd.

Eten bij het vrouwtje in de kiosk

Voor het gemak kookt mijn meisje niet en gaan we eten bij ons “vrouwtje”.
Ik noem haar maar even zo voor het gemak. Ze heeft mijn hart gestolen. Ook nu weer is ze blij ons te zien en legt ons volledig in de watten.
We bestellen ruim en ontkomen er niet aan, dat we vervolgens toch nog volgestopt worden met extra’s. Ik kan het niet weigeren, omdat het al is klaargemaakt. Ze holt vrijwel letterlijk de benen onder haar lijf vandaan, om het ons naar de zin te maken. En het kost nauwelijks wat.
Mijn meisje loopt even weg, om bloemen voor haar te halen maar kan niets vinden. Volgende keer nemen we stroopwafels voor haar mee.
Met een meer dan volle maag nemen we bedankend afscheid van haar.

Shanghai Rugby Football Club

Ik krijg via mijn meisje een WeChat-contact van iemand, die betrokken is bij Shanghai Rugby Football Club. Het is een collega van haar, die met haar man allebei lid is. Ik maak met beiden connectie en daarna volgt een serie aan berichtjes over de aard van de club, ambities, resultaten en ik vertel over mijn achtergrond, mijn coaching, spelen, levels, teams, betrokkenheid bij RugbyClub Amsterdam als voorzitter, de Ameland Invites met onze aanstaande trip naar de Pacific en nog meer.
Ik geef aan, dat ik graag betrokken wil blijven bij de sport, maar dat spelen in compettievorm achter me ligt. Ik ben alleen op zoek naar de vorm waarin. Heel toevallig is net hun coach vertrokken.
Deze week ergens op een avond ga ik bij hen op bezoek, om onder het genot van een biertje hierover te praten. Ik ben benieuwd wat daar uit gaat komen. Beiden zijn betrokken in de organisatie van de club, die overigens op zo’n 25 km van hier actief is. Met de auto 45 minuten rijden dwars door de stad en met het opnebaar vervoer onder de 2 uur van deur tot de poort van het Jiangwan Stadium. Dat is nog wel een ding.
De club heeft een mooie historie en is sinds 1881 actief. In China doen ze het redelijk goed. Een 10 maal per jaar trekken ze erop uit, om door het land heen wedstrijden te spelen. Ze nemen ook deel aan Hong Kong 7-s en 10-s waar ze klop krijgen.

—–

Woensdag 9 augustus

Deze ochtend hoofdzakelijk met de website en mijn dagboek bezig. Ondertussen luister ik naar opeenvolgende albums van JJ Cale. Wat een oevre heeft die man. Ik kan er niet snel genoeg van krijgen. ieder nummer is een stukje kunst op de vierkante centimeter, op het eerste gehoor simpel, maar to the point in toon, ritme en timing.
Ik kan niet van huis, omdat de TV-installateur nog betaald moet worden en de “fapiao” nog niet afgegeven is. Een “fapiao” is een soort van officiele nota op naam, die voor een aantal zaken belangrijk is. Het fijne weet ik er nog niet van. Om 12.00 betaal ik als hij aan de deur komt. De “fapiao” gaat snel gestuurd worden via een PDF per mail of WeChat.
WeChat heeft allerlei handige functies, die erin gebakken zitten of die je er aan kan hangen. Zoals betalen. Ik ga dat allemaal nog uitzoeken en kom er dan later op terug.
Vandaag worden ook nog enkele planten gebracht. Wanneer die komen, is onbekend op het moment, dat ik dit schrijf. Mijn meisje heeft voor veel geld twee planten besteld. Planten en bloemen zijn hier niet goedkoop. In ieder geval kan ik niet van huis, zolang dit op zich laat wachten.
Het weer is hier warm en ik heb gemerkt, dat als ik niet voldoende beweeg en drink, waardoor mijn voeten vocht vasthouden. Niet extreem, maar voldoende om toch rekening mee te houden. Bewegen en water drinken dus. Ik hoop straks wel even van huis te kunnen.
Blijkt, dat de planten morgen pas gebracht gaan worden.
In de avond hebben Derek en ik contact over onze ontmoeting rond Shanghai Rugby Football Club. Ik stel voor dat mijn meisje meekomt. Verina en zij zijn collega’s en hebben het er al half over gehad. Sinds kort zijn ze ouders van een kleine dreumus, die rond 19.00 uur slaapt. Een uur of 8 zou voor ons een mooie tijd zijn. Het antwoord op adres en tijd laat op zich wachten.
We zien het morgen wel, het is alweer bedtijd en ik wil nog even douchen.

—–

Donderdag 10 augustus

Planten en bloemen

Er worden vroeg in de ochtend al planten gebracht. Het zijn er 7 met pot, redelijk volgroeid en zien er gezond uit. De prijs is dus toch niet zo slecht. Ik dacht namelijk van mijn meisje begrepen te hebben, dat het maar om 2 planten ging. De “fapiao” wordt netjes meegeleverd en ze vergeten het geld mee te nemen, maar komen even later wel weer terug met een lach en een briefje van 10 RNB wapperend in de hand. Geen twijfel waar dit over gaat. Daar hoef ik geen Chinees voor te begrijpen. Ik geef het geld en buigend met wederom een lach zijn ze weer weg.

De bloemen die ik daarna ga kopen, zijn relatief wel duur. Als ik na een uur terugkom met een mooi boeket ben ik 200 RNB en 2 liter vocht lichter. Terwijl de dame het boeket maakt, sta ik namelijk te lekken als een kapotte koppakking. Het stroomt en stoomt letterlijk van mijn gezicht. Voor de zekerheid heb ik deze keer een fles water bij me voor verse aanvoer van vocht in het systeem. De dame heeft haar best gedaan op het paketje.

RugbyClub Amsterdam

Als ik terugkom, werk ik aan de bibliotheek met drills voor RugbyClub Amsterdam. Eric Voet heeft me een groot deel van zijn bestanden aangeleverd. Ik bekijk de verschillendende mappen en besluit met “Aanval” te beginnen. Aanvallen is tenslotte leuk.
Een aantal bestanden zet ik om naar een handzamer webformaat en tegelijk krijgen ze een meer gestandaardiseerde naam met een consequente indeling.
Ondertussen heb ik nagedacht hoe een en ander handzaam toegankelijk te maken voor onze trainers en coaches. Op de site bereid ik een en ander voor met indelingen en plugins, die dit mogelijk moeten maken. Als ik de files later wil uploaden, loop ik ertegen aan, dat ze niet willen laden op de site. Ik kom er na enige pogingen en nadere benaderingen niet achter, waar dit aan ligt. Ik laat het voor nu rusten.
Gisteren heb ik nog contact gehad met onze hoofdtrainer over het initiatief van NOC-NSF, gericht op stimulering van participatie door meisjes in sport. De gemeente ondersteunt ons daarin en we hebben een poel van trainers, die als ze tijd hebben daarin kunnen functioneren. Vanmiddag heb ik met een ambtenaar van de stad Amsterdam een gesprek over de financiele beloning van onze trainers.

Shanghai Rugby Football Club

We zijn net terug van Verina en Derek, allebei in de organisatie van SRFC. Derrek is Canadees met een van de ouders met Nederlandse afkomst. Verina is van Italiaanse afkomst. Allebei zijn het kartrekkers geweest bij de club. De bloemen hierboven zijn overigens voor Verina.
Komende zaterdag hervatten de trainingen. Het gesprek was goed en de biertjes, waaronder Leffe blond en nog een Chinees bier, smaakten goed en fris.
De volgende stap is, dat ik met een aantal sleutelfiguren in contact kom. Derrek zal dat regelen. Ik ben vooral op zoek naar het commitment, ambities en een gedragen plan bij de sleutelfiguren. Daarna hak ik de knoop door met betrekking tot coaching. Derrek en Verina zien het wel zitten. Ik eigenlijk ook wel. Het gevoel is goed, maar toch.
Ik kan ook op andere manieren betrokken zijn.
Er loopt ook nog een groep veteranen rond.

—–

Vrijdag 11 augustus

Mijn verjaardag

Niks bijzonders als je op mijn leeftijd aangekomen bent. Mijn meisje wil wel, dat het gevierd wordt. Vananvond gaan we uit eten en naar The Hai, waar we Nederlanders zullen treffen van de Nederlandse Vereniging Shanghai. Mooie manier om te oefenen met Didi, de tegenhanger van Uber in China. Handig als ik morgen naar Shanghai Rugby Football Club wil. Dat is aan de andere kant van downtown, al gauw een uur rijden met taxi of Didi.
De avond zal nog een onverwachte verrassing worden.

Huacao

Mijn meisje is naar haar werk en ik besluit de omgeving verder te verkennen. Ik kom al snel op een wandelpad, zoals je ze hier verdekt regelmatig tegenkomt.

Eerder heb ik al opgemerkt, dat de stad veel groen heeft, op veel plekken ruimte uitstraalt en schoon is. Er zijn overal afvalbakken en mensen, die de straten schoonhouden met bakfietsjes. Ik maak discreet maar geen foto’s van de mensen zelf. Ze zijn bedeisd en ik heb niet het idee hen daar een plezier mee te doen.

Huacao is een community binnen Shanghai district Minhang, waar wij wonen. Het wordt gekenmerkt door compounds met lange muren in allerlei vormen, waarbinnen mensen min of meer beschermd in huizen, appartementen en soms grote flatgebouwen of combinatie daarvan wonen. Van modaal tot zeer welgesteld, als je de behuizing in beschouwing neemt.

De wegen zijn over het algemeen breed met ruime trottoirs en paden voor fietsers en bromfietsers. Veel bromfietsen brommen heir niet meer. Ze zijn elektrisch en duiken soms onhoorbaar op van een kant, waar je ze niet verwacht. Over het algemeen wordt er wel heel beschaafd gereden, mety oogcontact en soms met getoeter houden ze rekening met elkaar.

Je ziet her en der van die bakfietsachtige constructies met rommel erop. Ook die zijn soms omgebouwd tot een elektrisch vervoermiddel met een grote accu in een kist en uiteraard een elektromotor als aandrijving.

Ik loop nog even langs het winkelcentrum waar het “vrouwtje” haar kiosk heeft binnen. Het is er rustig nu. In de avond is het er aangenaam druk, net niet te.

Op de terugweg kom ik een paar doorkijkjes tegen. Dat bootje ligt in een kanaal achter het winkelcentrum en het sportveld is van de Shanghai American School.

The Hai

Als we bij de uitgang van onze compound staan, kunnen we direct een atxi aanhouden, die ons naar The Hai brengt. Didi lukte niet, omdat mijn identiteit niet geverifieerd is in de app. Dat was de eerste horde. Onderweg rijden we dwars door downtown. Dat levert mooie inkijkjes op steegjes en het leven in nauwe straatjes, maar is een hel voor de taxi, die zich door het drukke verkeer moet weten te bewegen.

Iets over 19.00 uur arriveren we bij The Hai. We zien geen landgenoten en besluiten dan maar een hapje te eten, om mee te beginnen. Na het menu gezien te hebben, gaan we toch maar wat anders zoeken. Het zijn vooral makkelijke, vette kroeghappen. We lopen verschillende richtingen op.
Onderweg komen we veel tentjes tegen met Chinees aanbod van voedsel. Mij lijkt het wel wat, maar mijn meisje wil iets speciaals voor mijn verjaardag. Dus zoeken we verder en vinden iets waar we denken fatsoenlijk te kunnen eten. Door een portier worden we een lift ingeleid naar het restaurant. Daar krijgen we een menukaart voorgeschoteld met europees klinkende gerechten en netjes vertaald in het Engels. De prijzen zijn hoog en er is geen indicatie van de porties. Dat is geen goed teken, dus bestellen we 2 gerechtjes en voor de zekerheid maar geen wijn. Misschien valt het tegen. En ja, dat is zo. Kleine porties en niet in de buurt komend van wat je verwacht van de namen op de kaart. We eten, betalen, bedanken en zijn weg. Vervolgens stappen we een Chinees lokaaltje binnen en hebben een voortreffelijk maaltijd en meer dan volldoende voor een habbekrats. De restanten laten we inpakken om mee te nemen. Genoeg voor nog een maaltijd thuis. Dat maakt de keuze voor lokaal of Europees eten voor de volgende keer makkelijk.

Inmiddels hebben we geen zin meer, om naar The Hai te gaan en proberen een taxi aan te houden. Alleen taxi’s met een groen licht kun je aanhouden. Dus dat doen we netjes. Ze wijzen ons allemaal af en wij snappen niet waarom. Daar staan we dan, zo’n 35 kilometer van huis. Gelukkig is er een jong stel, dat ons helpt. Zij bestellen een Didi, krijgen van ons het geld daarvoor en wachten netjes tot we in de Didi zitten. Rond 23.00 uur zijn we thuis en gaan we slapen.
Ik besluit, dat ik morgenvroeg toch nog maar even wat onderzoek zal doen, als ik morgen naar de rugbyclub wil.

—–

Zaterdag 12 augustus

Shanghai Rugby Football Club

Het lukt me niet een taxi online te bestellen, want niet beschikbaar en geen Didi, omdat mijn identiteit nog niet geverifieerd is. Ik bel Gareth, de clubcaptain. Hij regelt voor mij een Didi, die me netjes aflevert bij het trainingsveld. Gareth komt uit Ierland. Hij mag wegens een hartconditie niet meer rugbyen, maar is graag betrokken bij de club. Sympathieke gast.

De club heeft geen eigen plek, heeft tijdens de pandemie moeten verhuizen en is voorlopig ondergebracht bij een complex van Decathlon, de Decathlon Atlectics Fields. Alle materialen liggen daar in een container, een scrumbok is niet toegestaan. Die hebben ze op de oude lokatie moeten achterlaten. Er staan wel rugbypalen, maar er zijn geen douchegelegenheden, wel toiletten.
Ik word hartelijk ontvangen door de meneen en ik maak kennis met de teamcaptain, die de training heeft voorbereid. Ik vraag wat er vandaag van mij verwacht wordt. Training geven hoeft nog niet, ik mag wel inspringen als ik denk het nodig te vinden. Dat doe ik niet. Ik kies bewust om te kijken en een en ander op me in te laten werken. Het is trouwens ook niet nodig, want het is een uitstekende training. Veel speelse variatie en sterk gefocust op balhandeling. Iedere 10 a 15 minuten wordt er even gestopt, om water te drinken en aan een nieuwe spel-, oefenvorm te beginnen.
De dames en heren hebben er zin in, er wordt veel gelachen om en met elkaar. Het niveau is gevarieerd en de leeftijden lopen uiteen. Het gaat er allemaal heel ontspannen aan de toe. De sfeer en de ontvangst bevalt me.

Terwijl ik kijk en dingen in me opneem, drink ik veel water en praat met Gareth over de ins and outs van de club. De club heeft een goede en complete organisatie met korte lijntjes. Het team werkt goed samen. De ambitie om aan de top in China te blijven, is er.
De club speelt in de All China Rugby Cup competitie. En is daar al jaren toonaangevend. Men hoopt wel op wat nieuwe aanwas. De pandemie was een aderlating. Het tweede team is krap bemand en het niveau van het eerste vraagt om jong talent. De dames zitten ook krap in de aantallen. Er is werk aan de winkel voor het bestuur.
Naast de winnaarsmentaliteit is er veel ruimte voor het sociale aspect. Er loopt een groep veteranen rond, waarbij ik later ook mijn aansluiting maak via Andy. Veteranenrugby in Hong Kong is een van de doelen voor dit jaar. Andy komt uit Bristol en vraagt een paar keer of ik niet mee wil doen vandaag. “It is just fun, Jan!”. Ik kies ervoor te blijven observeren en met Gareth te praten voor mijn beeldvorming.
Na afloop worden er wat biertjes uit een koelbox gedronken en vertrekt de een naar de ander.
Gareth regelt weer een Didi voor mij en belooft me op de hoogte te houden. Volgende week, als ik mijn paspoort heb, zal een van de jongens mij in het digitale verkeer van het land inleiden. Alks ik een uur later thuis ben, vraagt Gareth via de WeChat of ik goed ben aangekomen.