Eerste week Shanghai

Vertrek Zaterdag 29 juli

De laatste dag in Leiden

Ik slaap kort vanwege wat er gaat komen en sta al vroeg op. Ik drink mijn koffie, reageer nog wat op mail en Whatsapp en sluit mijn laptop. Die gaat ook in de handkoffer. Dat is het laatste stukje online verkeer in Nederland. Straks wordt het misschien lastig, vanwege ontbreken van WiFi de eerste paar dagen en we weten niet hoe KPN zich gedraagt in China. Volgens KPN geen probleem. Voor de zekerheid hebben we alle twee een extra mobiel, dat we met een lokaal abonnement in China gaan gebruiken. De mensen van Shanghai American School zullen een en ander voor ons makkelijk maken bij aankomst. Er valt veel te regelen. Bij aankomst zullen we opgehaald worden op het vliegveld en geinstalleerd worden in ons appartement. Op maandag begint de introductie voor mijn meisje op school, maar eerst moeten we dan nog een medische keuring ondergaan.
Als we beiden wakker zijn, ontbijten en nemen kort door wat nog open ligt. We doen de laatste dingen nog, voor het tijd is. Zij gaat voor de boodschappen, ik stofzuig het appartement, ruim de afvalbak leeg, doe de laatste afwas en breng nog wat spullen naar de kelder. Ik sluit de schuifdeuren van de bergruimte, die ik daar maanden geleden al met dat doel gemaakt heb. Mijn meisje komt terug, we lunchen en we maken ons klaar. Slaapkamers op slot.
Dochter van boven zorgt voor onze planten en de post tot december. Volgens haar moeder is ze aan het puberen, maar wel blij met de verantwoordelijkheid die we haar geven en met een kleine beloning per maand. Instructies en sleutels via de postbox. Bij ons vertrek zijn ze nog op vakantie, maar snel weer terug.
We zeggen nog even gedag bij de buren, waar we goed contact mee hebben. Ze zitten net te lunchen met hun 9 maanden oude dochtertje dat de hele tijd naar ons zit te lachen. Schattig. Ook voor hen verandert er wat. Ze hebben hun huis te koop staan en verhuizen in september, oktober naar een nieuwe plek.

Taxibusje

Om 13.00 uur staat het taxibusje voor de deur. We hebben vijf koffers van 23 kg ieder, twee kleine handkoffers en nog twee stuks handbagage.
De taxichauffeur is heel vriendelijk. Op Schiphol gaat alles voorspoedig, alleen is een koffer te zwaar en het vliegtuig vertrekt half uurtje later, omdat de schoonmakers nog bezig zijn.
Oja, bij inchecken blijkt dat we een online gezondheidsverklaring moeten invullen met allerlei data over verblijf, gezondheid, afkomst, vluchtgegevens, etc.. Dat lukt voor ons beiden maar net voor take-off. Opluchting.

De vlucht

We zitten bij de nooduitgang rechts ter hoogte van de vleugel en hebben daarmee extra beenruimte, maar de stoelen zijn krap. Achter ons zit een groepje jongeren, die de eerste paar uur nogal luidruchtig zijn. Ik stoor me er een beetje aan, maar ja. Het zijn jonge jongens en je wordt ouder papa! Naast mij zit een vriendelijke man, maar bijna de hele vlucht ruik ik bij vlagen een onfrisse lucht alsof iemand scheten laat.
Mijn meisje merkt er niet zoveel van. Groot deel van de vlucht slaapt ze. Ik probeer het later ook, maar kom niet veel verder dan half sluimerend mijn ogen dicht te doen. De nek verdraagt de houding niet zo goed. Dan maar film kijken. De nieuwe “Avatar”, mooi gemaakt, episch verhaal. Dan “Son”, aangrijpend verhaal dat de relatie tussen zoon en gescheiden ouders belicht met focus op de vader. Tot slot nog een western aan het einde van de 19^e eeuw, met morele thema’s. Vooral vermakelijk.
We landen zondag 30 juli moe, maar mooi op tijd in Shanghai.

—–

Aankomst Zondag 30 juli

De eerste dag in Shanghai

De landing is zacht, we taxiën rustig naar de gate en het duurt even voor de deuren openen. Als we naar de douane lopen, moeten we onze vingerafdrukken afgeven bij een geautomatiseerd apparaat en verblijfspapieren invullen. Het is allemaal een beetje chaotisch en onduidelijk waarvoor. We dachten alles al geregeld te hebben vooraf bij de ambassade. We doen het maar gewoon. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam.
Tot aan de douane staat een fikse rij. Moe schuifelen we stapje voor stapje verder tot we een dik uur later aan de beurt zijn. Een vriendelijke, vrouwelijke beambte help ons en wenst ons een fijne tijd in het Engels. Onze bagage is inmiddels op de loopband en alles blijkt in orde.
In de ontvangsthal wachten vier Chinese mensen ons op, twee mannen en twee vrouwen van school. Ze maken het ons aan alle kanten gemakkelijk met de bagage en we krijgen niet de tijd zelf iets te doen. Een van hen praat redelijk Engels en is ontvankelijk voor onze vragen. Ze zijn vrolijk en we voelen ons direct heel prettig ontvangen.
Buiten de ontvangsthal overvalt de gecombineerde warmte en vochtigheidsgraad ons. Zelfs mijn meisje begint te transpireren. We wachten gezamenlijk op de bus van school. Een van de mannen met een rood T-shirt wil mij een sigaret aanbieden. Met gebaren maak ik duidelijk, dat ik lang geleden gestopt ben. Hij lacht goedkeurend.
In de bus gaat de conversatie nog even door. We geven hen verpakte gebakjes uit Nederland, die ze met vrolijke dankbaarheid in ontvangst nemen. Daarna valt iedereen in slaap, behalve de chauffeur uiteraard en ikzelf. Het duurt ongeveer een uur tot we bij onze toekomstige woonplek zijn.
De eerste indruk van Shanghai onderweg is er een van veel groen, verspreidde hoog- en laagbouw, kanalen en fly-overs.

Het appartement

Het appartement ligt in een compound met toegangsgebouwtje en bewaking precies tegenover ingang nummer drie van de school. Dat betekent voor mijn meisje, dat ze in vijf minuten in haar lokaal zit. De school heeft vijf toegangen met verschillende functies. Het schoolterrein is een groot vierkantig ommuurd complex met allerlei gebouwen en voorzieningen, waar we later kennis mee maken. Er is nog een campus elders in de stad.
Onze compound is rustig en heel groen. We horen vogels en krekels. Het ontvangstcomité helpt met de toegang en de bagage. Daarna vertrekken ze.
Het appartementencomplex is er een van een hele groep binnen de compound. Het is vier woonlagen hoog. Wij zitten op etage drie, die we met een lift bereiken. Voor toegang tot het complex hebben we elektronische kaarten. De voordeur van onze woning opent met een  toegangscode.
Eenmaal binnen maken we een eerste inspectie door de ruimtes. Er is een hal, die uitkomt op een grote woonkamer, plusminus vier bij negen meter. Twee badkamers. Een grote met toilet, douche en ligbad, een kleine met toilet en douche. Dan is er nog een gastentoilet. Twee slaapkamers, een grote en een kleine die studeerkamer wordt. De keuken met serreterras completeert het geheel samen met een voorraadruimte en een balkon. Stuk groter en ruimer, dan we hadden verwacht en alle basisvoorzieningen zijn er. Wasmachine, droger, gasfornuis, oven, magnetron, bedden, tafel en stoelen, TV, kasten, etc. Er hangen gordijnen.
De airco draait in de woonkamer en de slaapkamers. Het is er aangenaam fris.

Nu ziet het er ondanks de meubilering nog kaal en onpersoonlijk uit, maar we zullen dit ons huis maken. Het is wennen met de vele lichtknoppen in de verschillende vertrekken. We missen bedlampen in de slaapkamer en schemerlampen on de woonkamer. Die moeten nog komen met de vrachtverhuizing uit Leiden. In de keuken missen we een waterkoker, iets om groenten in te koken en spatels. Verder huishoudelijke spullen, die nog moeten worden aangeschaft.

Er is meer dan genoeg bergruimte voor kleding en alles wat verder opgeborgen miet worden. In alle ruimte zijn kasten of ingebouwd of neergezet.

De school

Iets voor twee uur in de middag lopen we naar de school. De poort wordt van binnen uit open geklikt en we  worden met lachende gezichten en begroet. “New hire?”, we knikken “Ja”. “Welcome!”. Een van hen brengt ons waar we moeten zijn voor onze simkaarten en de aanvraag van de WiFi.
Onderweg komen we langs verschillende gebouwen, een kleurig speelplein met toestellen voor de onderbouw en een volledige atletiekbaan met voetbalveld in het midden en een honkbalveld ernaast. Het ziet er goed verzorgd uit en op verschillende plekken zijn mensen aan het werk.
Binnen worden we snel geholpen. We lopen met nieuwe simkaarten de deur uit voor onze nieuwe mobielen en de belofte, dat woensdag de WiFi geïnstalleerd zal worden.

De rest van de dag

Na een douche zijn we weer wat frisser. Al met al is het een vermoeiende dag door gebrek aan slaap, de jetlag en de klamme hitte.
Op ons programma staat nog, dat we ons online moeten melden bij de plaatselijke politie met waar we verblijven en nog wat gegevens. Veel daarvan hebben we eerder al aangeleverd. Uiteindelijk lukt het niet vanwege problemen met WiFi. De aanmelding wordt niet geaccepteerd met de opdracht ons bij de dichtstbijzijnde politiepost te melden. Mijn meisje neemt contact op met school, die ons gerust stellen. Zij zullen morgen alles voor ons regelen.
We besluiten het winkelcentrum te verkennen aan de andere kant van het schoolterrein en onze eerste voorraden in te slaan.
School heeft een startbedrag aan contact geld meegegeven ter overbrugging. Zolang we onze verblijfsvergunning niet hebben, kunnen ze geen geld overmaken. Dat is wel een ding. Het gaat hier allemaal even anders. Maar goed school regelt het en houdt in de gaten, dat alles gebeuren zal.
In het winkelcentrum aangekomen eten we wat en kopen we wat eerste moodzakelijkheden. Met handen en voeten maken we duidelijk wat we nodig hebben. Het smaakt goed.
Terug in het appartement pakken we onze spullen uit, verdelen de kastruimte, maken het bed op, rusten wat voor zover dat lukt. In de avond gaan we weer naar het winkelcentrum op zoek naar een “familymart”. We belanden uiteindelijk in een soort van supermarkt, waar van alles te krijgen is en  kopen cash wat we direct nodig denken te hebben. Mijn meisje eet bij een lokaal oud vrouwtje een soort van wrap met wafel, groenten en salsa. Ik heb niet veel honger en beperk me tot twee bapao-achtige broodjes met verschillende vullingen. We drinken verse, warme sojamelk toe en laten ons verleiden gemarineerde eieren en meer gevulde broodjes te kopen. Ze zijn goedkoop en lekker.

—–

Medische Keuring Maandag 31 juli

Dag twee

We worden om half acht opgepikt bij de ingang van school, waar we nuchter en dus zonder koffie en ontbijt verschijnen. Nieuwe collega’s van SAS staan te wachten. Er volgt uitleg door een schoolmedewerker. We schudden handen. Eerste ervaringen worden uitgewisseld. Sommigen  kennen die en die van daar en daar. Kennelijk zijn het mensen, die al jaren voor internationale schollen werken.
Als de bus komt stappen we in en rijden naar een kliniek. Aan een soort van lopende band worden we op allerlei zaken gecheckt en onderzocht. Maar eerst moeten we ons in een wit gewaad hullen, waaronder de borst- en buistreek vrij zijn van kleding. Het lijkt chaotisch, maar is toch erg efficiënt. We vullen papieren in, er wordt bloed geprikt, bloedruk gemeten, een röntgenfoto gemaakt van de borst, een echo van de buikstreek. Zo loopt ieder in verschillende volgorde diverse kamertjes langs.
Na de hele ronde gehad te hebben, kleden we ons weer aan in een te klein hokje en lopen naar de bus.
Op school krijgen we een brunch in een grote kantine. Aan het plafond hangen nationale vlaggen van afgestudeerde studenten. Er hangt een Nederlandse vlag bij. Aan een lopend buffet pakken we sandwiches, wraps, fruit, etc., goed verzorgd en aan alles geen gebrek. De eerste koffie laten we ons goed smaken. Als het kennismakingsprogramma van de “new hires” start, wandel ik naar huis. Ik douche me en op de laptop werk ik aan mijn dagboek. Douchen doe je hier regelmatig en kort om het zweet van je lijf te halen, als je binnen komt.
Daarna ga ik aan de slag met een applicatie om water vanuit de kraan te filteren. Dat lukt niet, omdat de aansluitingen niet passen. Vervolgens probeer ik internet aan de praat te krijgen via China Telecom op mijn telefoon. Ook dat lukt alsmaar niet en ik weet niet waarom. We kunnen al wel bellen en wat ook heel fijn is, dat de route-app werkt. Ik kan dingen opzoeken en de route ernaar toe nemen.
Als mijn meisje terug is van school blijkt, dat allerlei sites en apps niet werken en ook niet zijn toegestaan. We wisten al dat communicatie een ding kan zijn, maar niet hoe dit precies in zijn werk gaat, wat wel en niet kan en mag. Een en ander zullen we moeten uitschakelen en verwijderen.
Morgen komen ze via school internet installeren. Een dag eerder dan gepland, omdat er een tyfoon verwacht wordt. Dan kan ik met de installateurs doornemen wat werkt en niet, zodat als ze weg zijn wij in ieder geval vooruit kunnen. Het zal fijn zijn contact te kunnen hebben met het thuisfront, bankrekeningen en praktische zaken in Nederland te kunnen beheren.
Inmiddels heeft school ons ook aangemeld bij de plaatselijke autoriteiten of zijn er nog mee bezig. Daar hoeven we ons niet druk om te maken.
Mijn meisje is erg moe. Haar bloeddruk vanmorgen was onverwacht hoog. De bij haar bekende stress van een nieuwe start en weinig slaap kan daar de oorzaak van zijn. De uitslag van het onderzoek komt binnen via school. Mocht een van ons twee iets ernstigs onder de leden hebben, dan gaan we terug naar Nederland besluiten we.
We zullen het zien. De tijd zal het leren.

Costco

Met de route-app wandelen we naar de Costco op zo’n 15 minuten lopen van huis. Dit is een soort van Sligro of Makro. Bij binnenkomst worden we geregistreerd, om een kaart te krijgen en dingen te kunnen kopen. De baliemedewerkers zijn zeer vriendelijk en behulpzaam. Ik krijg tissues in mijn hand geduwd, omdat ik zweet alsof er een kraan openstaat. We krijgen ieder een Costco-kaart en lopen met winkelwagen de grote hal in.
We willen een pannetje om in te koken en nog wat spullen, maar niet teveel, omdat we het moeten dragen naar huis. Uiteindelijk wordt het een waterkoker met ingebouwd filter, een set keukengerei, wat lentils, rijst  en ander voedsel.
In de warmte lopen we naar huis en vervolgens toch weer naar het winkelcentrum, om te kijken of we daar aan een pannetje kunnen komen. Daar vinden we iets, dat tijdelijk als zodanig kan functioneren. Het is inmiddels donker aan het worden als we teruglopen.
Ik werk weer aan mijn dagboekje., terwijl mijn meisje de dag van morgen voorbereid. Ze is moe en als we gedoucht hebben en proberen te slapen, kunnen we allebei de slaap niet goed te pakken krijgen.

—–

Eerste dag alleen Dinsdag 1 augustus

Dag drie

Beetje luie dag vandaag. Ik moet binnen blijven tot de mensen van de China Telecom de WiFi geïnstalleerd hebben. Gisteren avond voelde ik me niet zo moe, maar vandaag heb ik toch enkele uurtjes liggen tukken op de bank en nog zou ik kunnen slapen. Het is inmiddels bijna twee uur in de middag. Ik ga nog maar even lezen.
Mijn meisje komt terug, gaat niet met school mee naar een shopping mall. Ze komt liever even thuis, om uit te rusten. Straks wordt ze opgepikt door een Chinese oud-student van haar, die nu in Shanghai is. Daar valt meer te leren, dan in de shopping mall. Ze is nog steeds moe en heeft geen kans gehad, zoals ik, om een tukkie te doen.

Nog geen WiFi

Enfin. De WiFi wordt vandaag niet geinstalleerd. Het wordt nu donderdag.
Inmiddels kan ik wel surfen met Bing via Safari en de sim van Chinese Telecom op mijn nieuwe mobiel.
We wandelen samen naar een ander winkelcentrum en kopen daar een steelpannetje, een wok en nog wat voedsel. Bezweet en moe komen we thuis. In totaal hebben we meer dan 8 kilometer gewandeld in de drukkende warmte. Er wordt gekookt. We eten, spreken de dag door, douchen en gaan vroeg naar bed.
Morgenvroeg half 7 moet mijn meisje weer paraat staan. Ze krijgt op de andere locatie van de school introductie van allerlei IT-zaken. We krijgen weer een ander tijdstip doorgegeven voor de installatie van de WiFi. Morgenochtend zijn we aan de beurt.

—–

Tweede dag alleen Woensdag 2 augustus

We staan vroeg op, drinken koffie, ontbijten en mijn meisje vertrekt. Ik werk wat aan een stuk voor RugbyClub Amsterdam.
Ik heb me voorgenomen de stad te gaan verkennen, als ik eenmaal de kaart voor openbaar vervoer geregeld heb. Ik wil ook weer gaan sporten, langzaam mijn conditie weer opbouwen.
Met mijn meisje besproken, dat zij zich gaat focussen op haar werk en vooral geen zorgen moet maken om mij. Ik red me wel. Langzaam zal alles op zijn plek vallen.
Vanmorgen heb ik de Femly-app op de nieuwe mobiel geïnstalleerd. Het lijkt te werken. Ik ben ingelogd. Vanmiddag maar eens proberen mijn moeder te spreken. Zou fijn zijn, als we elkaar regelmatig enkele minuten kunnen spreken en ik haar dingen kan laten zien. Dat zal haar gerust stellen.

Toch WiFi

Voor vandaag staat verder op het programma, de WiFi-installatie afwachten, groente en water regelen, soep maken.
De installateur komt redelijk vroeg, wil geen koffie of thee en heeft snel de WiFi geïnstalleerd. Het werkt overal door het huis en ook op de TV, alleen moet je daar dan weer een abonnement voor hebben. Met trial and error verken ik het menu van de TV. Alles is uiteraard in het Chinees, totdat ik erachter kom hoe een en ander in het Engels op het scherm te krijgen.
Ik koop wat groenten in de buurtwinkel en bestel bij een andere winkel vlakbij grote flessen water en ben in de veronderstelling, dat er ook een dispenser bij geleverd wordt. Ik wordt in beide winkels heel behulpzaam geholpen. Het is gewoon om blij van te worden hoe de mensen hun best doen, terwijl ze je helemaal niet verstaan en andersom. Handen en voeten, een vertaalapp en een telefoontje naar een Engels sprekende bekende lossen het uiteindelijk op bij de waterflessenwinkel.

Mijn moeder

Later in de middag maak ik contact met mijn moeder via Femly. Dat gaat perfect, alsof je in Nederland bent. Het was even afwachten, maar het werkt goed. Google werkt hier niet evenmin als Whatsapp.
Mijn moeder is erg blij. Ik laat haar het appartement zien door de camera en het is “Oooh’s” en “Aaah’s”, “Wat groot en netjes!”. Ze heeft haar oorhangers niet in, wat de communicatie onhandig maakt. Maar duidelijk is, dat ze heel blij is: “Ik ben zo blij, dat ik met je praat. Ik huil niet, he!”
”Ocharme. Voor haar is het ook nogal wat.

Water en andere zaken

Tegen de avond worden 2 grote 19 liter waterflessen geleverd zonder dispenser. Die moet ik morgen na de ochtend ophalen.
’s Avonds lopen we nog een keer naar de RT-Market om wat aanvullende groenten en een rijstkoker te kopen.
Er is hier in Shanghai een vereniging voor Nederlanders. Ik heb hen een email geschreven met de vraag hoe we kunnen aansluiten. Het is niet helemaal helder hoe ze tegenover partners staan. Dus dat wacht ik even af.

—–

Donderdag 3 augustus

De verwachtte tyfoon is uitgebleven. Jammer. Had dat graag eens meegemaakt, maar ik vermoed dat het nog wel een keer zal gebeuren.
Deze morgen wat gelezen. Vanmiddag naar de RT-market in de volle hitte met wat omwegen om de buurt verder te verkennen. Ik koop een droogrek, wat kleerhangers en twee bakjes voor in de magnetron, die mijn meisje mee naar school kan nemen. Ik loop gelijk even langs de waterflessenwinkel en haal een dispenser op. Ik bedenk me hoe lastig het gisteren was, om uit te leggen wat ik bedoelde. Nu is het geen probleem meer.
Op de terugweg vind ik, waar ik het afval kan dumpen. De huizen hier hebben gescheiden afvalbakken, die worden opgehaald langs de weg. Bij het appartement werkt dat anders. Er is een centrale plek, waar je afval gescheiden in grote bakken kan doen. Het is net om de hoek.
Thuis kom ik doornat aan van het transpireren. Zo is iedere trip een T-shirt in de was.
Ik installeer de dispenser. Er zit een Chinese handleiding bij, die na vertaling via de vertaalapp geen bruikbare info geeft over de aanwezige knopjes en werking van het apparaat. Wel veel over hoe veilig en goed het apparaat is en hoe je het in verband met veiligheid en garantie moet behandelen.
Uiteindelijk kom ik er toch wel uit.

Mijmering

’s Avonds zit ik aan mijn bureau wat te mijmeren. Ik kijk uit op het parkeerterrein met bomen. Het begint te schemeren. Plotseling bedenk ik me, dat je jezelf overal thuis kunt voelen. Dit kleine uitkijkje doet me dat realiseren. Je neemt jezelf overal mee naar toe en als je okay bent met jezelf, heb je niet veel nodig. De mensen hier hebben een alledaags leven van slapen, werken, opstaan, recreëren, enzovoort. Dat draagt ook bij aan het gevoel, dat het eigenlijk overal hetzelfde is, maar dan met andere interessante details en invulling.
Ik heb als prettige gewaarwording gemerkt, dat China zeer modern, gavanceerd en ontwikkeld is.

—–

Vrijdag 4 augustus

De tyfoon is aangekondigd voor dit weekend. Ik ben benieuwd hoe dat eruit ziet. Peking schijnt al veel wateroverlast te hebben met doden. Geen idee, hoe dat hier gaat zijn in Shanghai.
Mijn meisje heeft vanmorgen wat administratieve dingen te doen. Ze liet me foto’s zien van haar klaslokaal. Dat ziet er modern en luxe uit. Fijne omgeving om in te mogen werken met de allernieuwste middelen, groot beeldscherm, zitbank, ergonomische stoelen en tafels voor de leerlingen.
Misschien gaan we vanmiddag met collega’s een bezoek brengen aan een IKEA-vestiging op een uur rijden van hier. De stad is enorm. Je kan zomaar anderhalf uur onderweg zijn.
Met meer dan 20 miljoen inwoners en ruim 10.000 km² is het een van de dichtstbevolkte steden in de wereld en hard groeiend nog. Op veel plekken wordt gebouwd, maar tussenin is ook veel groen, parken, sport- en recreatiestukjes, fiets- en wandelpaden, brede trottoirs. Het voelt bepaald niet claustrofobisch, maar open. Maar goed, we zijn nog niet overal geweest.
Ik ben al enkele dagen op zoek naar een “wet market” in de buurt. Dat zijn de beroemde open markten waar van alles en nog wat wordt verkocht. Levend, dood en bereid voedsel, variatie aan groenten en fruit. Kleding, huishoudelijke apparaten, cosmetica, noem maar op.
Er moet er een in de buurt zijn. Als het goed is, krijg ik vandaag een locatie van een collega van mijn meisje, die hier jaren heeft gewoond en nu na de pandemie weer is terug gekomen.

Rugby

En natuurlijk kan ik het rugby niet loslaten.
Vanmorgen vroeg heb ik al wat dingen geregeld via de mail voor Ameland Invites. De jongens Zeeshan en Rahat van Swift Enterprises doen snel en goed werk. Onze stichting heeft een offerte voor shirts en bermuda’s, die we gaan dragen tijdens onze trip naar de Pacific. Ik heb ook twee blazers besteld als proef. Allemaal heel betaalbaar en kwalitatief goed maatwerk. Denk aan de helft tot een derde van de prijs in Nederland na import en belastingen.
Ik denk erover via een stichting betaalbare sportkleding voor kinderen uit minder draagkrachtige gezinnen via hun te laten verzorgen. Nog niet erg concreet, maar wel in het achterhoofd om dit te laten rijpen. Ik heb het ook binnen het bestuur van de Invites aangezwengeld. Via mijn onderzoek naar hun bedrijf, een online rondleiding en de gesprekken met hen, vertrouw ik erop dat het een bedrijf is, dat okay is voor medewerkers en klanten.

Nederlandse Vereniging Shanghai

Inmiddels ook contact met de NVS . Via de email is het contact niet tot stand gekomen. Via consulaat heb ik en contact gekregen waardoor ik verder gekomen ben met WeChat, mesne kan toevoegen, etc. We zitten in nu in de WeChat-groep “Dutchies in Shanghai”.
Vrijdag 11 augustus is er op mijn verjaardag een borrel. Mijn meisje staat erop, dat we daar mijn verjaardag gaan vieren. Zoals met al dit soort groepen, gaat soms de discussie over een of ander onderwerp los, waar je dan zelf niet zoveel aan hebt. Maar goed. We zijn in contact. Altijd handig.

Avond

In de avond eten we bij een kioskje in het nabije winkelcentrum voor minder dan 3 euro onze buik vol aan bapao’s en een soort van wrap. Het vrouwtje dat de kiosk runt, is iedere keer blij met onze komst en geeft mij telkens extra voedsel om te proberen. Heel lief. Ik heb de neiging bloemen voor haar te kopen en ze aan haar te geven. Ze doet me denken aan tante Ciska in de manier waarop ze lacht en probeert het ons naar de zin te maken. Je snapt niet hoe ze nog kan verdienen. De restaurants in deze buurt van expats en welgestelden kosten voor een maaltijd het veelvoud.

—–

Zaterdag 5 augustus

Mijn meisje gaat in de ochtend een paar keer naar haar school. Dat is makkelijk, want het is aan de overkant van de ingang van onze compound. De bewakers kennen ons inmiddels.

Lezen

Als zij weg is, ben ik voornamelijk aan het lezen.
“Lila” is een filosofische verhandeling over dynamische en statische kwaliteit verpakt in een verhaal over een vrouw, die meevaart met de hoofdrolspeler op een zeilboot. Het is het tweede boek van Robert M. Pirsig. “Zen en de kunst van het motoronderhoud” is het eerste boek van hem, dat ik ook gelezen heb.
Dit boek heeft me geraakt in de fase van mijn leven, waar ik toen in zat. Het tweede doet hetzelfde nu. Ik vermoed, omdat het universele thema’s belicht, die voor iedereen gelden op ieder moment in haar of zijn leven. Ik moet gelijk aan Malou en Moose denken. In dit licht is er nog een boek, dat ik lang geleden gelezen heb en nu weer naar boven komt. “En route” van Jacques Kerouac.

Boodschappen

In de middag doen we boodschappen voor de rest van de week. In het buurtwinkeltje waar ze ons inmiddels kennen halen we alle groenten en fruit voor omgerekend iets van 20 euro en krijgen op de koop toe een bos met lente uitjes.
Onderweg passeren we een man sjouwend met waterflessen, die ons aanspreekt met de vraag “Are you new hires?”. Hij heeft ons eerder bij het appartement gezien. We lopen samen op. Hij is net vandaag terug gekomen van vakantie. Zijn naam is Clyde. Hij werkt een jaar voor SAS en vraagt of we meegaan naar de social morgen voor newbies en oldies.
Terug pakken we de boodschappen uit, ruimen wat dingen in, drinken warme soya melk, luieren wat. We slaan aan het koken, althans. Ik mag het snijwerk doen. Het is bloody hot. Ik kan het goed hebben. Ik zweet als een otter, waardoor ik de hitte redelijk afvoer. Mijn meisje heeft er last van.
We eten een heerlijke avondmaaltijd met rijst en curry.
Daarna gaan we weer naar de RT-markt. De lijst met dingen die we nog nodig hebben wordt gaandeweg weer gevuld en we kopen de nodige spullen. We hebben allebei een volle rugzak en wat in de hand om te dragen.
Ik heb mijn meisjes rugzak gevuld met lichte spullen en vervolgens met neerwaartse druk in de handen geduwd. Daardoor lijkt hij zwaar. Als ze hem buiten op de rug doet, ontdekt ze dat hij onverwacht licht is en krijg ik de wind van voren. We moeten er allebei uitbundig om lachen. De avond is drukkend warm en ik kom doordrenkt van het zweet aan. Het lijkt op de avonden in Bangkok, maar in mijn beleving nog een tikkie erger.

Mijn moeder

Oja. We hebben samen mijn moeder weer gesproken via de Femly app. Het maakt haar weer zichtbaar blij, wat ze ook meerdere malen herhaalt. Ze heeft haar oorhangers niet in, waardoor  converseren lastig is.
We zetten foto’s op de Femly app, zodat ze een idee heeft van hoe we leven en wat we hier zien. Fijn, dat dit nog blijft werken.

—–

Zondag 6 augustus

Eerste week in Shanghai

Ik heb het gevoel, dat we goed geland zijn en de eerste hobbels redelijk overwonnen. Het is tegelijk een avontuur waarin je weet dat er dingen op je af komen, die je niet voorzien hebt en waar je ook een oplossing voor zal vinden. Ons appartement is goed om in te leven. Het is van alles voorzien op kleine dingen na, die we inmiddels grotendeels zelf hebben aangevuld.
Er zijn nog wat zaken niet helemaal afgerond. Verblijfsvergunning, werkvergunning voor Sunita en we wachten op de uitslag van het medisch onderzoek. Shanghai American School coördineert dit en zodoende zitten we in de backseat wat dat betreft.
Ik ben echt blij met de mensen hier en hoe ze ons behandelen. De meesten zijn oprecht vriendelijk en behulpzaam en proberen ondanks de taalbarrière het ons naar de zin te maken. Daarnaast heb met name ik veel bekijks. Gisteren in de supermarkt stonden twee broertjes steeds heel dichtbij  mij heimelijk naar mij te kijken. Ik heb ze uiteindelijk vriendelijk aangesproken en in gebrekkig en verlegen Engels kwam er wat uit. Daarna liepen ze opgewonden naar hun familie. Even later kwamen ze weer terug. Op andere momenten wordt er vooral naar mij gekeken en vaak groeten mensen met het gebruikelijke “Ni hao”.

Over contact met het thuisfront

Het is ochtend. We zitten aan de tafel en hebben net onze eerste koffie en fruit naar binnen gewerkt. Ik neem me voor vandaag wat op de mail naar het thuisfront te zetten. Dit dagboekje is er de basis voor.
Eerder deze week ben ik bezig geweest mijn website hiervoor aan te passen. Ik ben nog niet zover dat een en ander al presentabel is, maar dat gaat nog komen, zodat familie, vrienden, kennissen daarop zien en lezen hoe het gaat.
Heb me ook voorgenomen wat kaarten te gaan sturen.

Collega’s

Een aantal collega’s hebben we in de diverse shopping malls en markten tegen het lijf gelopen. Het is afwachten wat de jovialiteit van het eerste moment voor steady contacten op zal leveren.
Enfin vanavond nemen we deel aan een soicla voor medewerkers oud en nieuw van de SAS. Clyde, die we gisteren ontmoet hebben, lijkt me een aardige vent. Hij start met kickboksen. Misschien ga ik dat ook wel doen, om mezelf fit te houden. Nu is het vooral wandelen van en naar de winkels, malls en markten. Met mijn fitheid ga ik me later wel bezighouden.
De jetlag en alle nieuwe zaken hebben ons voor nu doen focussen op dingen, die prioriteit hebben. Ik heb mijn gitaar ook nog niet aangeraakt. De WiFi werkt en contact met Nederland per mail, Femly app, SMS is toegankelijk.